KHSC Kieldrecht - Live in concert met Lulu Aertgeerts

Zaterdag, 11 oktober 2008... ons eerste concert met artiest! Met Lulu Aertgeerts. Lulu wie?? Je weet wel, die van Wittekerke en o ja, ze zong ook mee in de musical 'Mama Mia'... Een duizendpoot, lezen we later op het programma... dat zal dan wel, maar toch kennen we ze niet. Maakt ook niets uit, hoor! We vinden het super om al te kunnen meespelen.

We stellen de Koninklijke Harmonie Sint-Cecilia (KHSC) even voor: binnen de KHSC onderscheiden we drie groepen: de concertband, het jeugdorkest 'The Cecils' (tevens een groep voor samenspel van de academie van Beveren) en de percussiegroep 'Con Brio'.

We zijn een viertal jaar geleden al begonnen bij The Cecils, o.l.v. Tessa Vonck. Een superkans om, na een achttal maanden klarinetles te krijgen van meester Dirk (Weyenberg), in een toffe sfeer, met nog een twintigtal andere jeugdige muzikanten, heel wat muzikale ervaring op te doen.

En nu, sinds een jaar spelen we ook in 'de grote harmonie' o.l.v. Erik Buyle.

De repetities (elke vrijdagavond) voor het 'concert met artiest' zijn gestart na de paasvakantie. De stukjes die we inoefenen om te spelen met de zangeres zijn niet zo leuk, want dat is allemaal begeleiding. De stukken die we in het eerste deel spelen zijn heel wat moeilijker en ook heel wat leuker.

We overlopen even het programma van het concert:

We zijn begonnen met 'The Magnificent Seven'. Deze muziek werd gecomponeerd door Elmer Bernstein voor de gelijknamige western uit 1960. Steve McQueen en Charles Bronson spelen de belangrijkste rollen in deze film die het verhaal vertelt van een Mexicaans stadje, dat voortdurend geterroriseerd wordt door een meedogenloze bandietenbende. Zeven huurlingen met elk hun eigen specialiteit schieten de dorpsbewoners te hulp.

We vinden dit een heel mooi muziekstuk, omdat er veel afwisseling in zit. Van zeer ritmisch en technisch moeilijk in het begin en op het eind naar zeer melodieus en solistisch in het middengedeelte. Maar we ondervonden toch dat het wat langdradig was...

'The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe', ons volgende stuk, is een film gebaseerd op het gelijknamige boek van de Engelse schrijver Clive Staples Lewis. Tijdens de Tweede Wereldoorlog moeten 4 kinderen naar het grote landhuis van een oude professor, waar ze niet veel ruimte hebben om te spelen. Op een regenachtige dag besluiten de 4 om binnen verstoppertje te spelen. Ze ontdekken een magische kleerkast: als ze er doorheen gaan, komen ze terecht in het land van Narnia.

Narnia is een prachtige, vredige wereld die bewoond wordt door pratende dieren, dwergen, mythologische wezens en reuzen. Narnia is echter betoverd door de slechte witte heks, Jadis, zodat het er eeuwig winter is. Begeleid door de nobele en magische heerser, de leeuw Aslan, gaan de kinderen de spectaculaire strijd aan om Narnia voor altijd te bevrijden uit de ijzige greep van de witte heks.

Omdat we deze film al gezien hebben, konden we ons heel goed inleven in de muziek. Maar het blijft toch een zeer moeilijk werk, vooral naar samenspel toe! Veel tellen en op het juiste moment invallen en vooral goed luisteren naar de anderen, niet simpel hoor!

Ray Charles Robinson was een blinde Amerikaanse zanger/pianist en een groot vertolker van de moderne 'blues' en de 'rhythm and blues'.

In de jaren vijftig werkte hij deze stijl verder uit door er elementen uit de kerkelijke gospelmuziek aan toe te voegen. Zo stond Ray Charles, meestal begeleid door een groep zangeressen, aan de wieg van de soul met nummers als 'I got a woman', 'The night time is the right time' en 'What'd I say'.

In 1960 veranderde hij van stijl: violen en popsongs deden hun intrede, 'blues' en 'rhythm and blues' hadden afgedaan, en Ray Charles scoorde een monsterhit met 'I can't stop loving you'.

Zijn prachtige vertolking van 'Georgia on my mind' maakte die song tot een evergreen.

Wel leuk om te spelen, maar niet direct onze smaak... over naar het volgende.

In oktober 1968 scoort de Britse singer-songwriter Barry Ryan met zijn eerste solo-nummer 'Eloise' meteen een nummer 1-hit die wereldwijd vlot over de toonbank gaat. Eloise is een echte popsong, een sterke song ook, waarin met veel bombast de complete wanhoop voor een verloren liefde wordt bezongen. Opmerkelijk genoeg werd de hit zelfs gewaardeerd door punkbands zoals The Damned.

JOEPIE, wij spelen de solo!

El Cumbanchero is een pittig Latijns-Amerikaans salsa-werk, dat gespeeld wordt in het tempo van een samba of een guaracha, 2 typische dansen uit dit zonnige gebied. Al in de inleiding stellen de bassen een figuur voor, die het hele stuk lang hardnekkig herhaald wordt. Hier bovenop ontwikkelen de andere instrumenten, ondersteund door typisch slagwerk, een zeer ritmische melodie, die steeds meer gesyncopeerd wordt. De componist van dit werk - Rafaël Hernàndez - wordt door velen beschouwd als de grootste Puerto-Ricaanse componist ooit.

Dit konden we echt niet spelen! Zoveel chromatiek en zo snel!!! Maar we hebben er wel enorm van genoten, want onze bassist, Joris, trad op als echte Mexicaan met een grote sombrero op z'n hoofd. Gewoonweg SUPER!

Na de pauze was het dan de beurt aan Lulu Aertgeerts. De schrik zat er wel een beetje in, want op de generale repetitie de dag ervoor had ze geen stem!? De hoge noten kwamen er niet of zeer moeizaam uit. Maar dat was schrik voor niets! Ze zong de pannen van het dak.

De eerst twee nummertjes speelden we direct na mekaar: Big Spender en It's Oh So Quiet. De sfeer kwam er goed in bij I'm so Excited! Ook wij zaten mee te dansen op onze stoel!

Maar wat we één van de mooiste nummertjes vonden was 'Colors of the Wind' uit de film 'Pocahontas'. Zeer mooi! Op het einde kon je een speld horen vallen in de zaal.

Met 'Man I feel like a woman' en 'Makin' Whoopee' gingen we weer de jazzy tour op. Makin' Whoopee was heel speciaal. Want voor dit nummertje had Erik, onze dirigent, enkel een pianopartituur met de zang en het was dan ook een hele uitdaging voor hem om dit uit te schrijven voor het hele orkest. En of dat gelukt was! Fantastisch gewoon! We hebben het zelfs nog eens als tweede bisnummer gespeeld.

Daarna werd het weer wat rustiger met 'Too much love will kill you'; hier speelden we voor een keertje eerste klarinet... en dat hebben we dan ook met veel overtuiging gedaan!

Tot slot speelden we nog 'All that Jazz'.

Maar het was vooral het bisnummer dat we het leukste vonden nl. 'Fame'. De klarinetten en de fluiten moesten 'backing vocal' zijn. We hebben dan ook uit volle borst meegezongen en -gedanst.

Zo'n concert, het geeft je gewoon een kick! Op naar het volgende...

Tine Van den Bossche en Ine Van Bogaert